Prawdziwe życie chrześcijańskie zaczyna się od przyjęcia Chrystusa jako Zbawiciela, które usuwa naszą moralną winę przez Jego dzieło na krzyżu. Nowe narodzenie jest kluczowym początkiem, ale samo w sobie nie stanowi pełni chrześcijańskiego życia. Po nawróceniu musimy prowadzić życie oddane Bogu, dążąc do prawdziwej duchowości aż do końca naszych dni.
Nawrócenie i nowe narodzenie
Zniekształcanie poselstwa. Nauczanie innej ewangelii. Przedstawianie ewangelii jedynie jako opinii. Nacisk na podjęcie decyzji. Skupienie się na rzeczach drugorzędnych. Nieuprzejme lekceważenie pytań i zastrzeżeń niewierzących.
Prawdopodobnie my również mamy niewierzących w naszych kościołach. Ale jak możemy dotrzeć do nich z ewangelią?
Czy zobaczę mojego przyjaciela w niebie? Czy raczej jego teologiczne poglądy sprawiają, że jest to niemożliwe?
Ludzie czują, że grzech determinuje to, kim są. Ale chrześcijańska doktryna nawrócenia pomaga chrześcijanom zrozumieć, że tak naprawdę nie jest.
Tylko ci, którzy się nawrócą, będą częścią nowego stworzenia. Małą pociechą na sądzie ostatecznym będzie to, że ktoś przyczynił się do poprawy tego świata, jeśli się nie nawróci.
W jaki sposób podchodzić do osób w naszym życiu, które wierzą, że są zbawione, ale my mamy przeczucie, że tak nie jest?
Praktyka udzielania ludziom natychmiastowego zapewnienia o ich zbawieniu, bez sprawdzenia wiarygodności ich wyznania, jest nierozsądna - a nawet haniebna.
Jezus powiedział: „Jeśli się nie nawrócicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa niebieskiego” (Mateusza 18,3).
Nie w Biblii ma instruktażu do narodzenia się na nowo. Nie ma żadnych kroków do narodzenia się na nowo. Nigdzie Jezus nie mówi Nikodemowi: Zrób to, powiedz to, pomódl się tak.
Nie ma więcej treści