Proces powstania kanonu Nowego Testamentu był wynikiem naturalnego rozpoznania ksiąg natchnionych przez wczesnych chrześcijan, a nie spisku mającego na celu ich selekcję. Pierwsze wspólnoty kościelne kierowały się czterema kluczowymi kryteriami: apostolskością, starożytnością, ortodoksyjnością i uniwersalnością, aby przyjąć dokumenty uznawane za autorytatywne. Przekonanie o autentyczności ksiąg biblijnych opierało się na tradycji przekazanej przez apostołów, co zapewniało ich historyczną wiarygodność.

Biblia była tłumaczona z niezwykłą starannością, a tłumacze trzymali się rygorystycznych zasad, by wiernie oddać sens oryginału. Mimo że przekład zawsze wiąże się z pewnymi trudnościami, dzisiejsze tłumaczenia są godne zaufania i dobrze oddają treść starożytnych tekstów. Wskazano także, że różnice między przekładami zwykle wynikają z językowych niuansów, a nie błędów czy przekłamań.

Choć oryginalne manuskrypty biblijne nie przetrwały, badania tysięcy zachowanych kopii dowodzą, że możemy z dużą pewnością odtworzyć pierwotne zapisy Nowego Testamentu. Porównując różne rękopisy i analizując powstałe warianty, uczeni są w stanie określić, co rzeczywiście napisali autorzy biblijni. Dzięki ogromnej liczbie dostępnych źródeł oraz niewielkiemu odstępowi czasowemu między oryginałami a ich kopiami, tekst Pisma Świętego pozostaje jednym z najlepiej udokumentowanych dzieł starożytności.