Jezus powiedział: „Jeśli się nie nawrócicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa niebieskiego” (Mateusza 18,3). Jezus jasno mówi, że jeśli osoba z tego świata ma zostać przyjęta do innego królestwa — Królestwa niebieskiego — musi się nawrócić. Mówiąc wprost: nawrócenie jest absolutnie konieczne, jeśli chcemy wejść do Królestwa Bożego.
Co oznacza słowo nawrócenie? W biblijnym znaczeniu nawrócenie oznacza zwrot — duchowe odwrócenie się od grzechu, pokutowanie i zwrócenie się z wiarę do Chrystusa. To dramatyczne skręcenie z jednej drogi, by podążać zupełnie nową. Oznacza odwrócenie się plecami do systemu świata i jego anty-Bożych wartości. Jest to odwrócenie się od martwej religii i poczucia własnej sprawiedliwości. To całkowity odwrót, obrót w tył, aby wejść przez wąską bramę, która prowadzi do życia.
Nawrócenie zawiera w sobie także ideę zmiany kierunku. Prawdziwe duchowe nawrócenie radykalnie zmienia kierunek naszego życia. Nie jest to częściowa zmiana, dzięki której można iść okrakiem przez płot między dwoma światami. Nie jest to powierzchowny zwrot, czy tylko zmiana powierzchownego stylu naszego życia. Nawrócenie nie jest stopniową zmianą, która następuje przez pewien okres czasu tak, jak w przypadku uświęcenia. Nawrócenie ma miejsce znacznie głębiej – w duszy człowieka. Jest to zdecydowane zerwanie ze starymi grzesznymi wzorcami i upodabnianiem się do świata, i przyjęcie przez wiarę nowego życia w Chrystusie.
To duchowe nawrócenie jest tak głębokie, że pociąga za sobą wiele zmian w życiu człowieka. Wiąże się ze zmianą umysłu, która jest zmianą intelektualną; i ze zmianą poglądów, poznaniem Boga w zupełnie nowy sposób, i spojrzeniem w nowy sposób na siebie, grzech i Chrystusa. Wiąże się ono ze zmianą upodobań, jest to zmiana emocjonalna; zmianą odczuwania pewnych rzeczy, żalem za grzech popełniony przeciwko świętemu i sprawiedliwemu Bogu. Nawrócenie wiąże się również ze zmianą woli, tego czego pragniemy, celowym odwróceniem się od grzechu i zwróceniem się do Boga przez Chrystusa po to, żeby otrzymać przebaczenie. Cała osoba – umysł, uczucia i wola – jest radykalnie, całkowicie i w pełni zmieniona podczas nawrócenia.
Patrząc na to z perspektywy teologicznej, odrodzenie i nawrócenie to dwie strony tej samej monety. Odrodzenie jest suwerennym działaniem Boga przez Ducha Świętego w duszy tego, kto jest duchowo martwy w grzechu. Odrodzenie to wszczepienie w duszy nowego życia. Odrodzenie udziela nam darów pokuty i wiary. Natomiast nawrócenie jest reakcją ze strony tego, kto się odrodził. Ceniony brytyjski pastor Martyn Lloyd-Jones powiedział: „Nawrócenie jest pierwszym ćwiczeniem naszej nowej matury w porzuceniu starych form życia i rozpoczęcia nowego życia. Jest to pierwsze działanie odrodzonej duszy w przechodzeniu z czegoś do czegoś innego”. Odrodzenie poprzedza nawrócenie i je powoduje. Istnieje związek przyczynowo-skutkowy między tymi dwoma zjawiskami. Odrodzenie jest przyczyną, a skutkiem jest nawrócenie. Innymi słowy, odrodzenie jest korzeniem, a nawrócenie jest owocem.
Fakt istnienia prawdziwego nawrócenia oznacza, że istnieje również fałszywe nawrócenie. Mówiąc prościej, istnieje coś takiego jak niezbawiająca wiara. Nie każdy, kto mówi: „Panie, Panie”, wszedł przez ciasną bramę (Mateusza 7,21). Ludzie mogą znać prawdę i odczuwać smutek z powodu własnego grzechu, ale może to być egoistyczny żal z powodu tego, że grzech spowodował ich cierpienie, a nie tego, że ten grzech obraził świętego Boga. Najbardziej wyrazistym przykładem fałszywego nawrócenia, jaki mamy w Piśmie Świętym, jest przykład Judasza Iskarioty. W fałszywym nawróceniu nie ma śmierci własnego siebie, poddania się panowaniu Chrystusa, wzięcia krzyża, posłuszeństwa w podążaniu za Chrystusem, żadnego owocu pokuty – tylko puste słowa, płytkie uczucia i jałowe religijne aktywności.
Natomiast z drugiej strony, przy prawdziwym nawróceniu odczuwany jest wstręt do grzechu, widzimy wyrzeczenie się świata, pycha jest skruszona, człowiek poddaje się Chrystusowi, praktykuje swoją wiarę, dostrzega drogocenność Chrystusa, oraz przyjmuje krzyż jako jedyną nadzieję swojego zbawienia.
Ostatecznym celem nawrócenia jest doprowadzenie mężczyzn i kobiet do właściwej relacji z Bogiem. Po to przyszedł na ten świat Chrystus i to jest powodem, dla którego umarł. Bóg był „w Chrystusie i to w nim pojednał ze sobą świat” (2 Koryntian 5,19). Nawrócenie jest desperacką potrzebą duszy. Dopóki człowiek nie odwróci się od grzechu i zwróci ku Chrystusowi, wszystko inne pozostaje bez znaczenia.
True Conversion Copyright 2022 by Steven Lawson, Ligonier Ministries Used by permission.
