Nota redakcyjna EWC: Artykuł ten został napisany i opublikowany przed ujawnieniem grzechu Raviego Zachariasa, który przez wiele lat dopuszczał się niemoralności seksualnej. Zapraszamy do przeczytania artykułu Mateusza Jakubowskiego na ten temat: 5 rzeczy, których nauczył mnie upadek moralny Raviego Zachariasa dostępnego w serwisie NDJ.
Ravi Zacharias (1946–2020) będzie zapamiętany z powodu olbrzymiego wkładu jaki wniósł w dziedzinie apologetyki, a w szczególności z powodu jego starań o powiązanie Ewangelii ze sferą intelektualną [który to wkład został niestety przyćmiony skandalem związanym z jego grzechem, który ujawniono kilka miesięcy po jego śmierci – przyp red.].
Zacharias zmarł 19 maja 2020 roku na raka.
Jego życie
Urodzony w mieście Ćennaj (dawniej Madras), Zacharias doszedł do wiary w Chrystusa dzięki służbie Youth for Christ (Młodzież dla Chrystusa) i szybko rozwinął w sobie zamiłowanie do ewangelizacji. W późnych latach 60-tych, po przeprowadzce z rodziną do Ontario w Kanadzie, Zacharias studiował na Ontario Bible College. Tam rozwinął swoje umiejętności jako ewangelista. Zakończył służbę rejonowego ewangelisty służąc dla Christian and Missionary Alliance w Kanadzie w południowym Ontario i rozpoczął studia magisterskie, gdzie prowadzony był przez takich uczonych jak Norman Geisler i John Warwick Montgomery na Trinity Evangelical Divinity School. To doświadczenie okazało się dla niego kluczowe w przekonaniu się, że amerykański ewangelikalizm zatracał zdolność do zajmowania się kwestiami intelektualnymi, które to powstrzymywały sceptyków przed wiarą.
Od 1980 roku, po ordynacji przez Christian and Missionary Alliance, Zacharias służył jako profesor nadzwyczajny w dziedzinie ewangelizacji i myśli współczesnej na Alliance Theological Seminary w Nyack w Nowym Jorku. Była to znacząca nominacja na głównej krajowej uczelni tej denominacji. Umożliwiła mu wywieranie wpływu na rozwijające się nowe pokolenie pastorów. Była to jednak bardzo wymagająca rola, która nie pozostawiała mu zbyt wiele czasu na praktyczne ewangelizowanie czy rozwijanie apologetycznych strategii, które – jak coraz mocniej wierzył – były niezbędne, aby dotrzeć do umysłów sceptycznych słuchaczy.
Podczas jednej z konferencji dla ewangelistów w Amsterdamie w 1983 r., Zacharias poczuł, że jest powołany do tego, aby docierać do osób przejawiających opór intelektualny. W szczególności do tych, którzy mają wpływ na opinię publiczna i politykę. Niestety, nie było prostego sposobu w jaki mógłby osiągnąć ten cel. Jednakże w roku 1984, po niespodziewanej ofercie znacznego wsparcia finansowego ze strony biznesmena Davida Dale’a („D.D”) Davisa, Zacharias był w stanie powołać do życia swoja własną służbę nazwaną Ravi Zacharias International Ministries (RZIM) z siedzibą w Atlancie w stanie Georgia, USA. Od samego początku, głównym założeniem tej służby było zajmowanie się nierozwiązanymi do tej pory problemami intelektualnymi, które niepokoiły wierzących, a które stały na drodze sceptyków – tych, którzy traktują Ewangelię poważnie. Podczas gdy motto RZIM stopniowo ewoluowało, jego podstawowa zasada pozostała ta sama: „pomóc myślicielowi uwierzyć, a wierzącemu – myśleć”.
Dziedzictwo Zachariasa
Dla wielu dziś, pomysły te nie budzą kontrowersji. Jednak znacznie odbiegały od głównego nurtu ewangelicznego podejścia do ewangelizacji lat 80-tych, które często wydawało się antyintelektualne. Zacharias, czytając teksty autorów takich jak Norman Geisler, C.S. Lewis i Francis Schaeffer, przekonał się zarówno o wielkim znaczeniu powiązania Ewangelii ze sferą intelektualną, jak również o znaczeniu opracowania szeregu apologetycznych strategii, dostosowanych do odbiorców wywodzących się z różnych kultur.
Ten ostatni problem leżał u podstaw utworzenia placówek RZIM w różnych regionach świata – takich jak Indie, Singapur, Republika Południowej Afryki i Wielka Brytania. Chociaż miały one wspólne cele i zbieżne strategie apologetyczne, to każda lokalna placówka była wrażliwa i reagowała na swoje własne potrzeby. Wynikały one z różnic kulturowych i niosły specyficzne wyzwania i możliwości.
Pomysły Zachariasa znacznie odbiegały od głównego nurtu ewangelicznego podejścia do ewangelizacji lat 80-tych, które często wydawało się antyintelektualne.
W miarę jak ewangelikalizm coraz bardziej uświadamiał sobie znaczenie ponownego odkrywania i potwierdzania powszechnej prawdy Ewangelii, Zacharias stał się jednym z wiodących przedstawicieli nowego rodzaju troski o decydentów kulturalnych i politycznych. Wielu wyróżniłoby pierwszą debatę Forum Veritas na Uniwersytecie Harvarda [organizacja zrzeszająca chrześcijańskich studentów, mająca charakter intelektualny – przyp. red.] w 1992 roku jako znaczącą zmianę w świecie apologetyki. Chrześcijańscy autorzy – w tym Zacharias – pokazali, że są w stanie bronić racjonalności i znaczenia Ewangelii w debacie publicznej.
Organizacja RZIM zaczęła opracowywać serię publikacji, w których odpowiadano na pytania o wiarę zadawane przez inteligentnych niewierzących. Większość tekstów została napisana przez samego Zachariasa. Pierwsze publikacje obejmują takie tytuły jak: Can Man Live Without God (1994) i Deliver Us from Evil: Restoring the Soul in the Disintegrating Culture (1996). Zacharias wykazał, że chrześcijaństwo ma z jednej strony racjonalny sens, a z drugiej strony, jest w stanie udzielić głęboko satysfakcjonujących odpowiedzi egzystencjalnych na najważniejsze pytania życiowe. Sukces tego podejścia skłonił Zachariasa do pracy nad formą dialogu, zapraszając czytelników do wyobrażenia sobie dyskusji pomiędzy Chrystusem, a klasycznymi oraz współczesnymi postaciami kultury. Obejmuje to m. in książka The Lotus and the Cross: Jesus Talks with Buddha (2001) oraz Sense and Sensuality: Jesus Talks with Oscar Wilde (2002). Zacharias odegrał także kluczową rolę w założeniu organizacji Oxford Centre for Christian Apologetics w 2004 r. Centrum to oferowało roczny kurs apologetyki dla tych, którzy czuli się powołani do tej posługi. Czołowe postacie związane z tym centrum to m. in. Os Guinness i John Lennox. Centrum apologetyki w Atlancie – Zacharias Institute – zostało uruchomione w 2017 roku. Oprócz obszernej służby obejmującej przemawianie i publikacje, Zacharias stworzył również stację radiową o dużej sile oddziaływania, telewizję, programy udostępniane w Internecie, zwłaszcza serię Let My People Think, która wywarła znaczący wpływ na ludzi na całym świecie.
Zacharias wykazał, że chrześcijaństwo ma z jednej strony racjonalny sens, a z drugiej strony, jest w stanie udzielić głęboko satysfakcjonujących odpowiedzi egzystencjalnych na najważniejsze pytania życiowe.
Zacharias korzystał z szerokiej gamy apologetycznych metod, które wplatał w swoich wystąpieniach. Zauważyliśmy już znaczenie Geislera, Lewisa i Schaeffera w nauczaniu Zahariasa; listę tę można łatwo rozszerzyć o autorów takich jak G. K. Chesterton i Fiodor Dostojewski. Nie należy jednak przez to rozumieć, że myśl Zachariasa jest pozbawioną oryginalności, pochodną myślą innych autorów. Jego idea „siatki 3-4-5” (3-4- 5 Grid) jest dobrym przykładem jego oryginalnego podejścia, które podkreśla znaczenie racjonalności światopoglądu, podkreślając jednocześnie, że nie można przeoczyć jego egzystencjalnego znaczenia. Nie chodzi tylko o to, czy światopogląd jest racjonalny; głębsze pytanie brzmi, czy można nim żyć.
Wierne dziedzictwo pośród kontrowersji
Jak większość osób publicznych, Zacharias wzbudzał kontrowersje. Nacisk jaki kładł na potrzebę znalezienia płaszczyzny porozumienia ze swoją publiką był widoczny w decyzji o podróży do Salt Lake City w listopadzie 2004 r. i przemawianiu na konferencji Mormon Tabernacle na temat „Kto jest Prawdą? Obrona Jezusa Chrystusa jako Drogi, Prawdy i Życia”. Była to jednak kontrowersyjna decyzja, która oburzyła część jego zwolenników. Zacharias uważał jednak, że należy tak postąpić, aby tworzyć możliwości docierania z Ewangelią. Wrócił, aby przemawiać w Mormon Tabernacle po raz drugi w styczniu 2014 r.
Dziedzictwo Zachariasa jest znaczące i najlepiej widoczne w postaci wielu opiniotwórców i decydentów politycznych, którzy wskazują na jego wpływ jako punkt zwrotny w ich życiu, a także w obszernych publicznych służbach organizacji RZIM.
Wykorzystano za zgodą The Gospel Coalition.
