Transkrypcja audio
W dzisiejszym odcinku pastor John odpowie na pytanie o to, czym jest uwielbienie.
Próżne uwielbienie
Zacznijmy od tego, czym jest wewnętrzna istota uwielbienia a następnie przejdziemy do bardziej publicznych wyrażeń uwielbienia podczas nabożeństwa lub codziennych aktów miłości, które Paweł nazywa naszą „duchową służbą” (Rzymian 12:1).
Prawdziwe uwielbienie to cenienie Boga ponad wszystko inne.
Rozróżniam pomiędzy wewnętrzną istotą uwielbienia i jej zewnętrznym wyrażeniem, ponieważ myślę, że Jezus zrobił to samo w Mateusza 15:8-9: „Lud ten przybliża się do mnie swymi ustami i czci mnie wargami, ale ich serce daleko jest ode mnie. Lecz na próżno mnie czczą”.
Dla Jezusa, takie uwielbienie równa się zeru. Właśnie to oznacza „na próżno”. „Na próżno mnie czczą”. Zero. To nie jest uwielbienie. Zero uwielbienia. Jest ono zerowe, jeżeli nie ma w nim serca. Możesz zrobić tyle dobrych uczynków, ile tylko zechcesz i pójść na tyle nabożeństw, ile tylko zechcesz i nigdy nie uwielbiać Boga, jeżeli to wszystko jest na zewnątrz i nic nie dzieje się w twoim sercu w kierunku Boga. Całe prawdziwe uwielbienie w swojej istocie dotyczy serca. Jest czymś więcej, ale nigdy czymś mniej.
Właściwie myślenie
Nasuwa się pytanie: czym jest to wewnętrzne, autentyczne, skierowane na Boga doświadczenie serca, które nazywamy istotą uwielbienia? Jezus nakierował nas na odpowiedź na to pytanie w Jana 4:23-24, mówiąc: „Ale nadchodzi godzina, i teraz jest, gdy prawdziwi czciciele będą czcić Ojca w duchu i w prawdzie. Bo i Ojciec szuka takich, którzy będą go czcić. Bóg jest duchem, więc ci, którzy go czczą, powinni go czcić w duchu i w prawdzie”. Zwróć uwagę na to, że uwielbienie w duchu nie jest skontrastowane z uwielbieniem w ciele lub ciałem. Zamiast tego, jest ono postawione obok uwielbienia w prawdzie.
Więc co to oznacza, że mamy być duchowymi czcicielami oddającym cześć w duchu i prawdzie, będąc kierowanymi prawdą? Myślę, że chodzi o to, że kiedy chcemy uwielbiać – właściwym uwielbieniem, dobrym uwielbieniem, wdzięcznym uwielbieniem – to musimy mieć prawidłowe rozumienie tego, kim naprawdę jest Bóg – jest prawdą.
Jeśli uwielbiamy bożka, którego sami stworzyliśmy, to tak naprawdę nie uwielbiamy Boga.
Nieskończona wartość
Po drugie, uwielbienie jest zależne od prawidłowego duchowego, emocjonalnego i uczuciowego zrozumienia w naszym sercu wartości Boga, która przewyższa wszystko inne. Więc prawdziwe uwielbienie opiera się na prawidłowym zrozumieniu Bożej natury i prawidłowym docenianiu Boga.
Właściwe uwielbienie, dobre uwielbienie, wdzięczne uwielbienie wymaga prawidłowego zrozumienia tego, kim naprawdę jest Bóg.
Oczywiście Jego wartość jest nieskończona. A zatem prawdziwe uwielbienie oznacza cenienie Boga ponad wszystko inne. Myślę, że mógłbym to podać jako definicję. Prawdziwe uwielbienie to docenianie Boga ponad wszelkie inne rzeczy.
Wewnętrzna istota uwielbienia to odpowiedź serca na wiedzę naszego umysłu – kiedy nasz umysł właściwie rozumie Boga a serce właściwie ceni Boga.
Można też użyć takich słów, jak: docenianie Boga, rozkoszowanie się Bogiem, oddawanie Bogu czci lub odnajdywanie zadowolenia w Bogu. Wszystkie te wewnętrzne reakcje względem Boga odzwierciedlają Jego nieskończoną wartość i piękno. Właśnie w tym celu uwielbienie zostało zaprojektowane: aby wyeksponować przewyższającą wszystko wartość Boga.
Dwa akty uwielbienia
Uwielbiamy Boga w sposób autentyczny, jeśli naprawdę Go znamy i należycie Go cenimy. Słowo „uwielbienie” odnosi się do wewnętrznego doceniania, które w Nowym Testamencie uwidacznia się na dwa podstawowe sposoby.
Pierwszy to uczynki naszych ust: akty wysławiania Boga i skruchy podczas uwielbienia na nabożeństwie lub podczas spotkań grup domowych.
A ten drugi sposób to wyrażanie miłości za pomocą naszego ciała, rąk i stóp: dowody miłości, które pokazują przewyższającą wszystko wartość Boga – poprzez to, co jesteśmy skłonni poświęcić dla dobra innych.
Prawdziwe uwielbienie opiera się na prawidłowym zrozumieniu Bożej natury i prawidłowym docenianiu Boga.
Te dwa sposoby pochodzą z Listu do Hebrajczyków 13:15-16. Posłuchaj tego niesamowitego podsumowania. Czytamy: „Przez niego więc” – przez Chrystusa – „nieustannie składajmy Bogu ofiarę chwały, to jest owoc warg, które wyznają jego imię. Nie zapominajcie też o dobroczynności i udzieleniu dóbr, takie bowiem ofiary podobają się Bogu”.
Te dwa wersety kończą się i zaczynają od słowa „ofiara”. Oczywiście jest ona echem starotestamentowych ofiar, które były w centrum uwielbienia i miały pokazywać Bożą wartość, kiedy oddawaliśmy swojego byka albo kozę, pokazując, że Bóg jest dla nas cenny.
Cenimy Jego odkupienie, które przychodzi do nas poprzez ofiarę, teraz ofiarę Chrystusa. Więc przez Chrystusa dwie rzeczy stają się ofiarami uwielbienia w naszym życiu: owoc naszych ust, które wyznają Jego imię – to jest, uwielbienie podczas nabożeństw – śpiew, modlitwę, skruchę i wyznawanie grzechów. I po drugie, owoc naszych uczynków.
Nie zaniedbuj dobrych uczynków. Dziel się tym, co masz. Takie ofiary są przyjemne Bogu. Obydwie te rzeczy są aktem uwielbienia.
Sedno uwielbienia
Widzimy to jeszcze raz w Rzymian 12:1: „Zachęcam was zatem, bracia, z powodu miłosierdzia Boga, by polecać wasze ciała jako ofiarę żyjącą, świętą, miłą Bogu, rozumną waszą służbą”. Tak więc w całym naszym cielesnym życiu, kiedy kochamy innych i polegamy na Bogu pokazujemy, że Bóg jest bardziej wartościowy niż cokolwiek innego, i w ten sposób wielbimy Go w naszym codziennym życiu.
A więc oto moje podsumowanie: wewnętrzną istotą uwielbienia jest prawdziwe poznanie Boga, a następnie odpowiedź płynąca z serca na tę wiedzę poprzez docenianie Boga i radowanie się w Bogu i odnajdywanie zadowolenia w Bogu ponad wszelkimi ziemskimi rzeczami. I wtedy to głębokie, kojące, radosne zaspokojenie w Bogu przelewa się z nas w widocznych aktach uwielbienia z naszych ust i widocznych aktach miłości poprzez służenie innym przez wzgląd na Chrystusa.
Wykorzystano za zgodą DesiringGod.
