Czy możesz sobie wyobrazić parę chrześcijan, którzy modlą się o to, czy mieszkać razem przed ślubem? Albo czy potrafisz pojąć młodą kobietę, która wyznaje Chrystusa, nie zadając sobie nawet trudu pomodlenia się o to, czy powinna poślubić niewierzącego? Czy możesz zrozumieć chrześcijańskiego biznesmena, który musi pytać w modlitwie o to, czy ma mówić prawdę o swoich transakcjach? Gdy Słowo Boże jest tak jasne, modlitwa o rozeznanie woli Bożej staje się jedynie wygodną wymówką — a nawet celowym przedłużaniem pewnych spraw — tylko po to, żeby uniknąć czynienia tego, co nakazuje Pismo Święte.
Wielu współczesnych wyznawców Chrystusa kładzie nacisk na błędny pogląd na łaskę, który czyni z niej przepustkę do robienia wszystkiego, co im się podoba. Tragizm tej sytuacji polega na tym, że tacy ludzie przekonali samych siebie, że życie chrześcijańskie można prowadzić bez żadnych zobowiązań wobec ustanowionego przez Boga moralnego prawa. W tym zniekształceniu hiper łaski potrzeba posłuszeństwa została unieważniona. Przykazania Boże nie znajdują się już na fotelu kierowcy w chrześcijańskim życiu, ale zostają przeniesione na tylne siedzenie, a może i do bagażnika, jak zapasowa opona, której należy używać tylko w nagłych wypadkach. W takim duchu antynomizmu konieczne jest ponowne położenie nacisku na potrzebę posłuszeństwa.
Dla wszystkich prawdziwych naśladowców Chrystusa posłuszeństwo nigdy nie jest czymś drugorzędnym. Za podstawę tego, co oznacza bycie uczniem naszego Pana, uznają życie w pełnym miłości oddaniu Bogu. Jednak sprawdzeniem tego, czy taka miłość jest prawdziwa, jest posłuszeństwo. Jezus mówił: „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie” (Jana 14:15). Prawdziwa miłość do Chrystusa zawsze objawia się w posłuszeństwie.
Nie oznacza to, że chrześcijanin może osiągnąć bezgrzeszną doskonałość. Po tej stronie chwały nigdy to nie nastąpi. Nie oznacza to również, że wierzący już nigdy nie będzie nieposłuszny wobec Boga. Nadal będą przydarzać się nam pojedyncze akty nieposłuszeństwa. Jednak nowe narodzenie daje nam nowe serce, które ma pragnienie bycia posłusznym Słowu. Bóg tak mówi o odrodzeniu:
I dam wam serce nowe, i ducha nowego dam do waszego wnętrza, i usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste. Mojego ducha dam do waszego wnętrza i uczynię, że będziecie postępować według moich przykazań, moich praw będziecie przestrzegać i wykonywać je.
Ezechiela 36:26-27
Dzięki temu swoistemu przeszczepieniu serca, Bóg sprawia, że wierzący dąży do posłuszeństwa pobudzanego przez Ducha. Potwierdza to apostoł Jan, który pisze: „A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy” (1 Jana 2:3). Poprzez to narodzenie wybrani otrzymują zbawczą wiarę oraz natychmiast zaczynają postępować w „posłuszeństwie wiary” (Rzymian 1:5). Nie ma tu czasowej przerwy między okresem nawrócenia a momentem, w którym człowiek zaczyna być posłuszny Jezusowi. Praktykowanie zbawczej wiary jest pierwszym krokiem do życia w posłuszeństwie. Kiedy Jezus głosił: „Nawróćcie się i wierzcie ewangelii” (Marka 1:14-15), był to pilny nakaz. Ewangelia to coś więcej niż oferta, którą należy rozważyć — to słowo od Boga, któremu należy być posłusznym. Ewangelista Jan pisze: „Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto nie słucha Syna, nie ujrzy życia” (Jana 3:36). W tym wersecie wiara w Chrystusa i bycie Mu posłusznym są użyte jako synonimy. Mówiąc wprost, prawdziwa wiara to wiara pełna posłuszeństwa. Nasze posłuszeństwo w wierze nie jest fundamentem, na podstawie którego Bóg ogłasza nas sprawiedliwymi, ale posłuszeństwo dowodzi, że nasza wiara jest prawdziwa.
W momencie nawrócenia przestajemy być posłuszni naszemu staremu panu, czyli grzechowi, a zaczynamy być posłuszni naszemu nowemu Panu, czyli Jezusowi Chrystusowi. Paweł wyjaśnia to w następujący sposób: „Nie wiecie, że komu oddajecie siebie za sługi ku posłuszeństwu, czemu jesteście posłuszni — tego jesteście sługami; albo grzechu — ku śmierci, albo posłuszeństwa — ku sprawiedliwości?” (Rzymian 6:16). Apostoł cytuje tutaj ogólną zasadę życiową, a mianowicie, że niewolnicy żyją w posłuszeństwie swemu panu. W nawróceniu następuje zamiana panów, porzucenie starej niewoli grzechu na rzecz nowej lojalności wobec Pana Jezusa Chrystusa.
Dalej Paweł znów podkreśla tę prawdę: „Ale chwała Bogu, że byliście sługami grzechu, a teraz z serca ulegacie względem przekazanego wam wzoru nauki. Zaś kiedy zostaliście uwolnionymi od grzechu — zostaliście uczynieni sługami sprawiedliwości” (Rzymian 6:17-18). Każdy jest niewolnikiem albo grzechu, albo sprawiedliwości. Przed nawróceniem byliśmy niewolnikami grzechu i żyliśmy w posłuszeństwie grzechowi. Ale w nawróceniu staliśmy się niewolnikami Chrystusa i odtąd żyjemy w posłuszeństwie Jemu.
Przez całe chrześcijańskie życie, jak twierdzi Jan, prawdziwi wierzący będą „przestrzegać jego przykazań”. „Przestrzegać” jest użyte w trybie niedokonanym, co wskazuje na stałe posłuszeństwo, które trwa przez całe życie wierzącego. Oto wytrwałość świętych. Wszyscy, którzy narodzili się na nowo, będą dążyć do posłuszeństwa aż do końca. Natomiast „przykazania” występują w liczbie mnogiej, co wskazuje na posłuszeństwo wobec pełnego zakresu Bożych wymagań. Nie da się naśladować Chrystusa i być wybiórczo posłusznym. Musimy raczej przestrzegać wszystkich przykazań Bożych, a nie tylko tych, które nam odpowiadają.
Jan, mówiąc, że wierzący „przestrzegają” przykazań, przedstawia strażnika lub stróża pilnującego bezcennego skarbu. Podobnie ten, kto zna Boga, będzie pilnie czuwał nad wszystkim, czego wymaga Jego Słowo. „A przykazania jego nie są uciążliwe” (1 Jana 5:3), lecz są błogosławieństwem (Psalm 1:1). Każdy krok posłuszeństwa płynącego z serca prowadzi do doświadczania obfitego życia w Chrystusie. I odwrotnie, każdy krok nieposłuszeństwa oddala nas od radości płynącej z Bożej dobroci.
Posłuszeństwo napędzane łaską nie jest opcjonalne, ale absolutnie konieczne do tego, żeby upodabniać się do Chrystusa. Czy trzeba się modlić, pytając o to, czy muszę być posłuszny Słowu Bożemu? Oczywiście, że nie. Musisz po prostu być posłuszny.
You Just Need to Obey Copyright 2015 by Steven J. Lawson, Ligonier Ministries Used by permission.
