Nazwanie Jezusa Panem to początek pewnego teologicznego zobowiązania. Życie takie, jakby On faktycznie panował, wymaga codziennej łaski ku przebaczeniu, ocaleniu i przemianie.
Nie słyszymy Go, ale jest mądrzejszy. Nie widzimy, ale jest wierniejszy. Nie możemy Go dotknąć, ale jest bliżej niż cokolwiek innego, czemu można by zaufać.
Ponieważ Bóg żarliwie chce ocalić cię przed tobą, Jego troska może mieć gwałtowny wymiar. On odziera cię z tego co niebezpiecznie, by dać ci to, co dla ciebie lepsze.
My wędrujemy i błądzimy, Bóg ściga nas i dąży do pojednania. My potykamy się i upadamy. Bóg wybacza i odnawia. My się męczymy, Bóg przez swoją łaskę daje moc.
