Subskrybuj, aby otrzymywać codzienne rozważania na e-mail.
Czy chcecie ganić moje słowa? Przecież słowa zrozpaczonego idą na wiatr.
Hioba 6,26
W żalu, bólu i rozpaczy ludzie często wypowiadają słowa, których w innym wypadku by nie powiedzieli. Malują rzeczywistość ciemniejszymi pociągnięciami, niż namalują ją jutro, gdy wzejdzie słońce. Śpiewają w tonacjach molowych i mówią, jak gdyby to była jedyna muzyka. Widzą jedynie chmury i mówią, jakby nie było niebios.
Mówią: „Gdzie jest Bóg?”. Albo: „Nie ma sensu kontynuować”. Albo: „Nic nie ma sensu”. Albo: „Nie ma dla mnie nadziei”. Albo: „Gdyby Bóg był dobry, to nie mogłoby się stać”.
Co mamy zrobić z tymi słowami?
Hiob mówi, że nie musimy ich ganić. Te słowa są wiatrem lub dosłownie „na wiatr”. Zostaną one szybko wywiane. Przyjdzie zwrot w okolicznościach i rozpaczająca osoba obudzi się z ciemnej nocy, i będzie żałować pośpiesznych słów.
Dlatego chodzi o to, byśmy nie poświęcali naszego czasu i energii, ganiąc takie słowa. Zostaną on wywiane same z siebie na wietrze. Nie trzeba przycinać liści jesienią. To daremny wysiłek. Wkrótce same opadną.
Och, jak szybko jesteśmy skłonni bronić Boga, lub czasami prawdy, przed słowami, które są tylko na wiatr. Jeśli mielibyśmy zdolność rozróżniania, umielibyśmy wskazać różnicę pomiędzy słowami z korzeniami a słowami niesionymi przez wiatr.
Są słowa mające korzenie w głębokim błędzie i głębokim złu. Lecz nie wszystkie szare słowa wywodzą swój kolor z czarnego serca. Niektóre są barwione głównie bólem i rozpaczą. To, co słyszysz, nie jest najgłębszym wewnętrznym problemem. Tam, wewnątrz, skąd pochodzą, jest coś prawdziwego i ciemnego. Ale to tymczasowe – jak przechodząca infekcja – szczere, bolesne, lecz nie jest to tą prawdziwą osobą.
Tak więc, uczmy się rozeznawać, czy słowa wypowiedziane przeciwko nam, przeciwko Bogu, czy przeciwko prawdzie, są zwyczajnie na wiatr – wypowiedziane nie z duszy, lecz z bólu. Jeśli są na wiatr, czekajmy w ciszy i nie gańmy. Odnowienie duszy, nie ganienie bólu, jest celem naszej miłości.
