Subskrybuj, aby otrzymywać codzienne rozważania na e-mail.
Będę chwalił imię Boga pieśnią, będę go wywyższał dziękczynieniem.
Psalm 69,30
Istnieją dwa rodzaje powiększenia: powiększenie mikroskopowe i powiększenie teleskopowe. Pierwsze sprawia, że mała rzecz wydaje się większa niż jest naprawdę. Drugie pozwala zobaczyć dużą rzecz w wielkości, jakiej naprawdę jest.
Gdy Dawid mówi: „będę go wywyższał dziękczynieniem”1, nie chodzi mu o to, żeby uczynić, aby mały Bóg wyglądał na większego, niż jest. Chodzi mu o to, aby wielki Bóg zaczął wyglądać na tak wielkiego, jakim naprawdę jest.
Nie jesteśmy powołani do bycia mikroskopami. Jesteśmy powołani do bycia teleskopami. Chrześcijanie nie są powołani do bycia oszustami, którzy wywyższają swój produkt nieproporcjonalnie do rzeczywistej wartości, wiedząc, że produkt konkurencji jest bardziej wartościowy. Nie istnieje nic ani nikt przewyższający Boga. Dlatego powołaniem tych, którzy miłują Boga, jest sprawić, aby Jego wielkość była ukazana taką, jaką naprawdę jest.
Po to istniejemy, po to zostaliśmy zbawieni, jak mówi Piotr w 1 Piotra 2,9: „Wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości”.
Obowiązki chrześcijanina można streścić tak: czuj, myśl i działaj w taki sposób, aby Bóg wyglądał na tak wielkiego, jakim naprawdę jest. Bądź dla świata teleskopem nieskończonego gwieździstego bogactwa chwały Boga.
To właśnie oznacza dla chrześcijanina wywyższanie Boga. Lecz nie jesteś w stanie wywyższać tego, czego nie widziałeś lub o czym szybko zapominasz.
Dlatego naszym podstawowym zadaniem jest widzieć i pamiętać o wspaniałości i dobroci Boga. Modlimy się więc do Boga: „Otwórz oczy serca mego!” (Efezjan 1,18) i głosimy naszym duszom: „Duszo, nie zapominaj wszystkich dobrodziejstw jego!” (Psalm 103,2).
