Subskrybuj, aby otrzymywać codzienne rozważania na e-mail.
Błogosław, duszo moja, Panu i wszystko, co we mnie, imieniu jego świętemu!
Psalm 103,1
Psalm zaczyna się i kończy słowami psalmisty, który głosi do swojej duszy, aby błogosławiła Panu – „Błogosław, duszo moja, Panu” – i głosi aniołom, zastępom niebieskim i dziełom rąk Bożych, aby czyniły to samo:
Błogosławcie Panu, aniołowie jego, potężni siłą, wykonujący słowo jego, aby słuchano głosu słowa jego! Błogosławcie Panu wszystkie zastępy jego, słudzy jego pełniący wolę Jego! Błogosławcie Panu, wszystkie dzieła jego na wszystkich miejscach panowania jego! Błogosław, duszo moja, Panu!
Psalm 103,20-22
Psalm jest niezwykle skoncentrowany na błogosławieniu Panu. Co to znaczy „błogosławić Panu”?
Oznacza to, aby mówić dobrze o Jego wielkości i dobroci – naprawdę z głębi swojej duszy.
Kiedy Dawid, w pierwszym i ostatnim wersecie tego psalmu, mówi: „Błogosław, duszo moja, Panu”, ma na myśli to, że szczere mówienie o Bożej dobroci i wielkości musi pochodzić z duszy.
Błogosławienie Bogu ustami bez zaangażowania duszy byłoby hipokryzją. Jezus powiedział: „Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie” (Ewangelia Mateusza 15,8). Dawid zna to niebezpieczeństwo i głosi do siebie samego. Mówi do swojej duszy, aby do tego nie dopuściła:
„Dalej, duszo, spójrz na wielkość i dobroć Boga. Dołącz do moich ust i błogosławmy Panu całą naszą istotą. Duszo, nie bądźmy hipokrytami!”.
