Subskrybuj, aby otrzymywać codzienne rozważania na e-mail.
Kto kradnie, niech kraść przestanie, a niech raczej żmudną pracą własnych rąk zdobywa dobra, aby miał z czego udzielać potrzebującemu.
List do Efezjan 4,28
Istnieją trzy poziomy określające jak obchodzić się z rzeczami materialnymi: (1) możesz kraść, aby je mieć; (2) lub możesz pracować, aby je mieć; (3) lub możesz pracować, aby mieć je po to, żeby dawać.
Zbyt wielu ludzi wyznających chrześcijaństwo żyje na drugim poziomie. Wywyższamy pracę ponad kradzieżą i krętactwem i czujemy, że postąpiliśmy szlachetnie, ponieważ wzgardziliśmy kradzieżą i oszustwem, a oddaliśmy się uczciwej pracy za uczciwą zapłatę. Nie jest to zła rzecz. Praca jest lepsza niż kradzież i oszustwo. Lecz nie do tego wzywa nas apostoł.
Niemal wszystkie siły naszej kultury namawiają nas do życia na drugim stopniu: pracuj, aby mieć. Lecz Biblia nieustępliwie popycha nas na trzeci poziom: pracuj po to, by mieć, aby dawać. „Władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski, abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na wszelką dobrą sprawę” (2 Koryntian 9,8).
Dlaczego Bóg błogosławi nam obfitością? Abyśmy mieli wystarczająco, by żyć, a resztę byśmy mogli łożyć na wszelkiego rodzaju dobre uczynki, które łagodzą duchowe i fizyczne cierpienia – doczesne i wieczne. Wystarczająco dla nas; obficie dla innych.
Nie chodzi o to, ile ktoś zarabia. Wielki przemysł i duże wynagrodzenia są rzeczywistością naszych czasów i niekoniecznie są złe. Zło tkwi w tym, że jesteśmy zwodzeni przekonaniem, że dużemu wynagrodzeniu musi towarzyszyć wystawny styl życia.
Bóg stworzył nas, abyśmy byli kanałami Jego łaski. Niebezpieczeństwo polega na myśleniu, że ten kanał powinien być wyłożony złotem. Nie powinien. Miedź wystarczy. Miedź może przesyłać nieprawdopodobne bogactwa innym. A w samym procesie dawania cieszymy się największym błogosławieństwem (Dzieje Apostolskie 20,35).
