Czym jest pokora?

Subskrybuj, aby otrzymywać codzienne rozważania na e-mail.

Błogosławieni cisi, albowiem oni posiądą ziemię.

Ewangelia Mateusza 5,5

Pokora zaczyna się, gdy zaufamy Bogu. Następnie, ponieważ Mu ufamy, powierzamy Mu naszą drogę. Zrzucamy na Niego nasze obawy, nasze frustracje, nasze plany, nasze relacje, naszą pracę, nasze zdrowie.

A następnie cierpliwie czekamy na Pana. Ufamy, że Jego czas, Jego moc i Jego łaska sprawią, że wszystko ułoży się w najlepszy sposób dla Jego chwały i dla naszego dobra.

Rezultatem zaufania Bogu oraz zrzucenia naszych trosk na Boga i cierpliwego oczekiwania na Niego jest to, że nie wpadamy szybko w gniew i złość, lecz zamiast tego powierzamy naszą sprawę Bogu i pozwalamy Mu – jeśli zechce – nas obronić.

A potem, jak mówi Jakub, w tej cichej ufności jesteśmy nieskorzy do mówienia i skorzy do słuchania (Jakuba 1,19). Stajemy się rozsądni i gotowi przyjmować upomnienia (Jakuba 3,17). Jakub nazywa to „łagodnością i mądrością” (Jakuba 3,13).

Pokora chętnie się uczy. A upominające ciosy przyjaciela, poczytuje sobie za cenne (Księga Przysłów 27,6). I gdy musi powiedzieć krytyczne słowo osobie trwającej w grzechu lub błędzie, napomina – zdając sobie sprawę ze swojej własnej omylności oraz własnej podatności na grzech, i całkowitej zależności od Bożej łaski (Galacjan 6,1).

Spokój, otwartość i wrażliwość towarzyszące pokorze są bardzo pięknymi cechami, lecz wiążą się także z cierpieniem. Są zaprzeczeniem wszystkiego, czym jesteśmy w naszej grzesznej naturze. Wymagają ponadnaturalnej pomocy.

Jeśli jesteś uczniem Jezusa Chrystusa – jeśli Mu ufasz i powierzasz Mu swoją drogę i cierpliwie na Niego czekasz – Bóg już zaczął ci pomagać, i pomoże ci jeszcze bardziej.

A głównym sposobem, w jaki ci pomoże, jest zapewnienie twojego serca, że jesteś współdziedzicem Jezusa Chrystusa i że świat i wszystko, co w nim jest, należy do ciebie (1 Koryntian 3,21-23). Cisi posiądą ziemię.

Udostępnij!
    Dołącz!
    Wpisz swój e-mail, aby co dwa tygodnie otrzymywać najnowsze materiały EWC.