Subskrybuj, aby otrzymywać codzienne rozważania na e-mail.
Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu.
Hebrajczyków 4,15
Nigdy nie słyszałem, aby ktoś powiedział: „Naprawdę głębokich lekcji mego życia doświadczyłem w czasie pokoju i wygody”. Słyszałem jednak jak silni święci mówili: “Wszelki znaczący postęp w pojmowaniu głębi Bożej miłości i we wzroście w Nim, jaki kiedykolwiek osiągnąłem w życiu, dokonał się w cierpieniu”.
Jest to otrzeźwiająca prawda biblijna. Na przykład: „…dla [Chrystusa] poniosłem wszelkie szkody i wszystko uznaję za śmiecie, żeby zyskać Chrystusa” (Filipian 3,8). Parafrazując:
Niech teraz wszystko zostanie poświęcone, jeśli dzięki temu będę miał więcej Chrystusa.
Oto inny przykład: „Chociaż był Synem, [Jezus] nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał” (Hebrajczyków 5,8). Ta sama księga mówi, że On nigdy nie zgrzeszył (Hebrajczyków 4,15).
Więc uczenie się posłuszeństwa nie oznacza przestawienia się z nieposłuszeństwa na posłuszeństwo. Oznacza to coraz głębsze i głębsze wzrastanie w Bogu w doświadczaniu posłuszeństwa. Oznacza to doświadczanie takiej głębi poddania się Bogu, które w inny sposób nie byłoby możliwe do osiągnięcia. To jest tym, co przychodzi przez cierpienie.
Samuel Rutherford powiedział, że gdy został wepchnięty do czeluści utrapienia, przypomniał sobie, że wielki Król zawsze trzymał tam swoje wino. Charles Spurgeon powiedział: „Ci, którzy zanurzają się w morzu utrapienia, przynoszą wyjątkowe perły”.
Czy nie kochasz bardziej swojej ukochanej osoby, gdy odczuwasz jakiś dziwny ból, który sprawia, że myślisz, że masz raka? Doprawdy, jesteśmy dziwnymi stworzeniami. Gdy mamy zdrowie, spokój i czas, by kochać, może się to stać rzeczą kruchą i pośpieszną. Lecz gdy umieramy, miłość staje się w głęboką, powolną rzekę niewysłowionej radości i nie jest nam łatwo z niej zrezygnować.
Dlatego, bracia i siostry: „Poczytujcie to sobie za najwyższą radość, […] gdy rozmaite próby przechodzicie” (Jakuba 1,2).
