Subskrybuj, aby otrzymywać rozważania adwentowe na e-mail.
Rzekł mu tedy Piłat: A więc jesteś królem? Odpowiedział mu Jezus: Sam mówisz, że jestem królem. Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie; każdy, kto z prawdy jest, słucha głosu mego.
Ewangelia Jana 18, 37
To jest wspaniały świąteczny tekst, mimo że dotyczy końca ziemskiego życia Jezusa, a nie początku.
Zauważ: Jezus mówi nie tylko, że się narodził, ale że “przyszedł na świat”. Wyjątkowość Jego narodzin polega na tym, że nie jest to Jego początek. On istniał zanim narodził się w żłobie. Osobowość, charakter, osoba Jezusa z Nazaretu istniały zanim człowiek, Jezus z Nazaretu, się narodził.
Teologicznym terminem opisującym tę tajemnicę nie jest stworzenie, lecz wcielenie. Osoba Jezusa, nie Jego ciało, istniała zanim narodził się jako człowiek. Jego narodziny nie były przyjściem na świat nowej osoby, lecz przyjściem na świat osoby nieskończenie starej.
700 lat przed narodzeniem Jezusa prorok Micheasz w piątym rozdziale, wersecie pierwszym ujął to tak:
Ale ty, Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów judzkich, z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie władcą Izraela. Początki jego od prawieku, od dni zamierzchłych.
Księga Miheasza 5, 1
Tajemnica narodzin Jezusa polega nie tylko na tym, że narodził się z dziewicy. Ten cud został zamierzony przez Boga, by świadczyć o jeszcze większym cudzie: że dziecko narodzone w Betlejem było osobą istniejącą „od prawieku, od dni zamierzchłych”.
Dlatego właśnie Jego narodzenie miało zamierzony cel. Zanim się narodził, myślał o swoim narodzeniu. On i Jego Ojciec mieli plan. Jezus wyjawił część tego planu w ostatnich godzinach swojego życia na ziemi: „Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie; każdy, kto z prawdy jest, słucha głosu mego” (J 18, 37).
On był odwieczną Prawdą. Mówił tylko prawdę. Wyraził największą prawdę miłości. I On gromadzi do swojej wiecznej rodziny tych, którzy narodzili się z prawdy. Taki był plan od dni zamierzchłych.
